Ребята, как вы знаете, время от времени занимаюсь переводами. В частности, переводил книгу для МИФ с английского (но это работа). Переводил роман и рассказы, песни и стихотворения с турецкого языка и несколько стихотворений на турецкий язык. Как обещал, пришло время армянского.
Мой первый перевод стихотворения с армянского, сразу поэтический. Вернее не сразу, так как это очень большой труд. Но в планах переводы художественной литературы армянских гениев, о которой и которых мало известно или неизвестно ничего, нет переводов совсем или нет поэтических переводов поэзии. Открываю для себя новый мир.
Итак, Егише Чаренц (Եղիշե Չարենց), Ес им ануш Хайастани... (Ես իմ անուշ Հայաստանի...).
***
Моей Армении родной...
Моей Армении родной я слово зрелое люблю.
И саза жалостный напев, струну надрывную люблю.
Багряных роз и луговых цветов пьянящий аромат
И наирийских гордых дев я танец чувственный люблю!
Люблю я неба синеву, ручьёв хрусталь, озёрный блеск
И лета солнце, и зимы вытьё величественных вьюг,
Угрюмость утлых чёрных стен во тьме затерянных лачуг
И камни древних городов тысячелетние люблю!
Где б ни был, мне не позабыть тоскливых песен тихих слёз.
Не позабыть молитвы слов, что обратил в письмо Маштоц.
На сердце чутком сколько б ран кровоточащих ни сочлось,
Душой Армению мою и сирой, страждущей люблю!
Для сердца, полного тоски, мне не найти иной мечты.
Нарекаци, Кучак — в веках, лучом с небес озарены.
Пройди весь мир — как Арарат седой, горы не сыщешь ты.
Как неприступной славы путь, я мой родной Масис люблю!
1920?1921 / 2022 ©Александр Исаенков (Ալեքսանդր Իսայենկով)
#issaenkovtranslation #issaenkovpoetry #հայերեն
***
Ես իմ անուշ Հայաստանի
Ես իմ անուշ Հայաստանի արևահամ բարն եմ սիրում,
Մեր հին սազի ողբանվագ, լացակումած լարն եմ սիրում,
Արնանման ծաղիկների ու վարդերի բույրը վառման,
Ու նաիրյան աղջիկների հեզաճկուն պա՛րն եմ սիրում։
Սիրում եմ մեր երկինքը մուգ, ջրերը ջինջ, լիճը լուսե,
Արևն ամռան ու ձմեռվա վիշապաձայն բուքը վսեմ,
Մթում կորած խրճիթների անհյուրընկալ պատերը սև,
Ու հնամյա քաղաքների հազարամյա քա՛րն եմ սիրում։
Ո՛ւր էլ լինեմ - չե՛մ մոռանա ես ողբաձայն երգերը մեր,
Չե՜մ մոռանա աղոթք դարձած երկաթագիր գրքերը մեր,
Ինչքան էլ սո՜ւր սիրտս խոցեն արյունաքամ վերքերը մեր -
Էլի՛ ես որբ ու արնավառ իմ Հայաստան - յա՛րն եմ սիրում։
Իմ կարոտած սրտի համար ո՛չ մի ուրիշ հեքիաթ չկա․
Նարեկացու, Քուչակի պես լուսապսակ ճակատ չկա․
Աշխա՛րհ անցի՛ր, Արարատի նման ճերմակ գագաթ չկա․
Ինչպես անհաս փառքի ճամփա՝ ես իմ Մասիս սա՛րն եմ սիրում։
